Hotel Gasthof Rőssle : gastvrijheid met ervaring

Gistermorgen om 7u getelefoneerd naar het hotel en uitgelegd dat ik in 2014 bij hun al verbleef. De dame was bereid om een kamer voor mij te reserveren, alhoewel er op dat moment een samenkomst voor fietsers was in Stuttgart. In de wijde omtrek was geen kamer meer te verkrijgen. Ze stelde echter voldoende vertrouwen om een kamer, die door ziekte van een gast beschikbaar was, voor mij vast te houden.
Na 650 km en een grote file op het einde van de rit toegekomen in Westerheim om 19u.  De dame had gezocht op Walcke ipv Valcke en mijn gegevens natuurlijk niet gevonden. Toen ik vroeg waarom ze toch de kamer had vastgehouden zei ze : Een goed gevoel en veel ervaring in het hotelwezen."

Bij deze heb ik vannacht dank zij deze vrouw goed geslapen en begint het laatste traject naar Marke, ongeveer 650 km.
Ik wordt gesterkt door één van de spreuken van het Gasthof en zal dat "am besten" in de praktijk brengen :

Dank voor het volgen en de reacties en tot de laatste post "in die heimat"

Eibiswald en twee fantastische mensen

Besten ik heb jullie schandalig verwaarloosd, waarvoor mijn diepste excuses.
Na mijn verblijf op Camping Miočić besloot ik, bijna in een opwelling, om te telefoneren naar Jürgen en Maria, een koppel dat ik had leren kennen in Sibenik.  Jürgen is een zeer behulpzame man, die bijna eigenhandig mijn caravan heeft opgezet.  Maria, die toen op het moment een beetje aan het zonnen was, moest wijken voor mijn caravan.  Ze lacht nog altijd met het feit dat ik haar toen "Fraulein" noemde.

Fraulein Maria unt Jürgen

Van het één komt het ander, dat is de charme van een mini-camping, praten we 's avonds over onze reiservaringen onder het genot van de lokale wijn.
Blijkt dat zij vrienden hebben met een zeer mooie, kleine camping in Eibiswild, zuid Oostenrijk en dat ik daar altijd welkom was.
Toen ik aanstalten maakte om de terugweg naar Noord Slovenië te maken, dacht ik aan Jürgen en Maria en telefoneerde hen.  En na 500 km rijden stond ik in Eibiswald centrum, waar zij mij zijn komen halen en mij de camping toonden.

Camping Ölspur in Eibiswald

Een prachtige camping, mooi, netjes, zeer verzorgd met zelfs een sauna.

De sauna, prachtig uitgewerkt in mooi hout.











Diezelfde avond hebben we samen nog een wijnzaak bezocht. Want Eibiswald is een wijnstreek waar voornamelijk witte wijn wordt gemaakt.  Ik heb dan altijd de neiging om te vergelijken met franse wijnen.  De omstandigheden en de soorten druif zijn hier echter totaal anders dus is dat feitelijk appelen met peren vergelijken.  De smaak is werkelijk zeer goed en ik heb dan ook een aantal flessen gekocht.

De volgende dag, Jürgen was speciaal vroeger gestopt met werken, hebben we een wandeling gemaakt door de bossen en bergen. De Jürgen springt vrolijk als een hinde de bergwand rond en der alte sjokt er acbter. Af en toe vraagt hij dan : "Getst Huber ?"
De tocht en het eindpunt waren echter zeer mooi. Kijk zelf maar :

De hut is een trekkershut waar, als je er bent geweest, je naam in een boek wordt bijgeschreven.

Voor ik het wist was, toch wel een vermoeiende dag alweer voorbij.
De terugreis is nu definitief aangevangen.
Morgen bezoek ik opnieuw Gasthof Rössle waar ik de vorige maal ook verbleef.
Tot dan.

Dalmatisch Kroatië on a plate

Vandaag is mijn laatste dag op camp Miočić.
Tijdens een gesprek over de kroatische keuken wist Alen mij te overtuigen om vanavond een ander streekgerecht te proberen nl: inktvis gestoofd in witte wijn.
De inktvis wordt gebakken en dan gegaard gedurende een 50-tal minuten in de wite wijn met kruiden en look op een laag vuur.  Het resultaat is tongstrelend.  Voor mij mocht de saus zelfs iets sterker van smaak zijn. Het gerecht werd geserveerd met rijst en een traditionele mix van groene salade, tomaat, ui en witte kool. De groene blaadjes zijn munt.
Een eenvoudig gerecht met een gecompliceerde smaak :

Inktvis in witte wijnsaus

Kruiden groeien hier trouwens overal 'in het wild'.  De perkjes zijn aangelegd met tijm, rozemarijn, munt, basilicum, om er een paar te noemen.  Als logé mag je er ongebreideld gebruik van maken.

Als de maaltijd gepaard gaat met een mooie zonsondergang, kan ik bijna vrede nemen met mijn vertrek.

Zonsondergang op camp Miočić 

Zadar : de oude stad. Restauratie viert hoogtij.

Zadar heeft veel te lijden gehad onder de kroatische onafhankelijkheidsoorlog (1991-1995)  Veel antieke gebouwen zijn tijdens de oorlog gebombardeerd en dat zijn ze hier niet vergeten.  Er wordt in de oude stad koortsachtig gerestaureerd.

Je komt in de stad via een moderne voetgangersbrug.  Een estrade voor de voetganger als het ware.  Deze leidt naar de toegangspoort.

Voetgangersbrug 

Toegangspoort 

De hoofdstraat (ulica starego Zadura) doet veel denken aan de 'stradun' in Dubrovnik.  Ook hier dwars door de oude stad en gladde stenen.  Ik hoorde, en passant, een toerist vragen aan een gids of mensen dan meer vallen als het heeft geregend en de straat nat en dus gladder is.  De gids antwoordde laconiek dat de mensen dan gewoon voorzichtiger zijn.
De ulica starego loopt langs 'Het plein van de mensen'. Prachtig plein dat echter wordt ontsiert omdat de plaatselijke neringdoeners hun terassen voor de mooie gebouwen zetten, waardoor ik er niet in slaagde een deftige foto te maken. Toch jammer dat cultuur en schoonheid hier moeten wijken voor de commercie.  Dit waren mijn beste pogingen :

Plein van de mensen

Narodni trg

Eén van de mooiste kroatische monumenten, veel cultuur was toen nauw verbonden met religie, is de kerk van Sint Donat en de bijhorende toren :

Kerk van Sint Donat met toren

Op de voorgrond kan je nog net twee romeinse zuilen zien. Dit en een aantal andere overblijfselen tonen aan dat de kerk (9de eeuw) is gebouwd op het Forum Romanum (1ste eeuw vr Chr) Hier zie je de toren nog eens in volle glorie :

De kerk van Sint Donat heeft een Byzantijnse strakke ronde structuur en oogt bijna als een fort.  Door zijn eenvoud geeft het een zeer majestueuze indruk. Met mijn gsm is het moeilijk weer te geven. Ik geef jullie hier de resultaten :

Rondgang op bovenste verdiepng

Zicht naar beneden and me

Morgen las ik opnieuw een luie dag in.  Ik heb de indruk dat ik probeer om alles te zien, waardoor mijn vakantiegevoel ontaard in hollen van hot naar her.
Morgen dus 'zen' in mijn relax met boek, zon, strand, wijn en een kleine queeste naar vers vlees of vis om zelf nog eens de kookpotten vuil te maken?
Vidimo se.

Van Stobreč linea recta naar Camp Miočić in Rtina

Leve de GPS, die mij - zonder enige fout - naar Rtina en Camp Miočić bracht.  Zoals gewoonlijk was de rit één en al berg en schoonheid.  In zo'n landschap wil ik wel blijven rijden.

Tussen Stobreč en Rtina

Er begint zich langzamerhand een soort gewenning te ontwikkelen voor mooie zichten vanuit de caravan.  Ook nu mag ik niet klagen. De ochtendgeeuw zal worden opgeluisterd door opnieuw een waw-beeld :

Waw-zicht vanaf caravan

Een gesprekje met de patron leert mij dat hij vanavond 'Peka' kookt.  Dit is een vleesgerecht (kip, kalf en verscheidene groenten) klaargemaakt onder een stolp (ispod čripnje) in een oven.  Het hout wordt geplaatst bovenop het deksel van de stolp.  Het resultaat mag er zijn. Om duimen en vingers af te likken.

De oven

Het gerecht en de stolp

De naakte stolp

De keuken en de zaal

Met een lekker glas rode wijn is de avond in ieder geval goed begonnen.  Nu nog een beetje lezen en dan onder de wol, om morgen fris en monter Zadar te ontdekken.

Split : de oude stad rond de Katedrala sv. Dujma

Ook Split kent een parkeerprobleem dus opnieuw met de bus naar de stad.  Iedereen gebruikt hier de bus : locals en toeristen.  Het is dus best druk en meestal zijn alle zitjes bezet.  Aan oude mensen en kinderen wordt echter vlug een zitplaats afgestaan. Gelukkig wordt ik nog niet ingeschat als behorend tot één van deze categorieën.
(Vanitas vanitatum et omnia vanitas)
Meestal hang ik dan ook te slingeren aan één of andere lus, mee met de bewegingen van de bus.

Je komt de oude stad het mooist binnen door de Golden Gate : een doorgang die rechtstreeks toegang geeft tot het plein voor de Katedrala.

Golden Gate

Op het plein zelf was iedereen aan het wachten op een - historisch accuraat maar -toeristische toneeltje nl. : de Bell Tower slaat 12u en de soldaten proclameren de bescherming van de  stad.

Ideaal dus om de schatkamer te bezoeken. Foto's en flashes waren strikt verboden, dus heb ik met mijn gsm niets kunnen op beeld vastleggen. De riznica stelt voornamelijk religieuze voowerpen ten toon.
Eén verdieping lager : de kathedraal van Sint Domnius.  In principe ook hier fotoverbod maar aangezien een suppoost blonk door afwezigheid, werd er door iedereen lustig op los gefotografeerd.

In de sarcofagen liggen de overblijfselen van de Heilige Dominius en de Heilige Anastase.

De Bell Tower (campanile van de kathedraal) is 60 meter hoog en er werd 300 jaar aan gebouwd.  Je hebt er een fantastische zicht op Split :

Ongeveer 70 meter lager ligt de crypte van de Heilige Lucia. Op het altaar leggen mensen hun wensen en in de put gooien ze muntjes. Whatever it takes om iets te bewerkstelligen.

Heilige Lucia met wensbriefjes

De wensput

De rest van de trip zie je mooie steegjes en nauwe straatjes waar restaurants, cafés, winkels, enz. ... een onderkomen vinden.

Tot hier de Split-tour.

Vandaag (21/9) las ik een luier-, lees- en opruimdag in. Met mijn achterste in mijn leeszetel (Madame Bovary van Flaubert nog eens) en dolce far niente.

Morgen de tocht naar Zadar. Tot dan.

Van Dubrovnik naar Split

Besten vandaag rond 7u uit de veren. Kwestie dat ik vroeg kan vertrekken. De eersten die op een camping aankomen hebben de grootste keuze.
Ik heb voor een deel de weg langs de dalmatische kust gevolgd om tenslotte, na enig zoeken, te arriveren op Camping Split te Stobreč.
Een gigantische camping met 246  'pitches'. Plaats voor doortrekkers en tenten niet meegerekend.  Niet echt mijn ding maar deze camping was de enige met positieve recensies.  En ieder nadeel hep se voordeel : ik kan deze blog typen aan mijn caravan want het wifi-signaal is hier overal. Zelfs individueel beveiligd want je krijgt een persoonlijke code.

Ook nu ben ik, na een wandelingetje van 50 meter, aan de zee. En dan zie ik dat :

Eens te meer a fantastic vieuw.  De landschappen en uitzichten alleen rechtvaardigen een reis naar de dalmatische kust. Voor de liefhebbers voila het motief.


Wat mij ook meer en meer opvalt is dat veel mensen reizen met een 'mobil home' (camper in het jargon)

Ik schat ongeveer 80 % campers en sommigen zijn echt indrukwekkend groot. Moest ik met zo'n ding rijden ik verongeluk binnen de kortste keer.  Ze zijn ook meestal uitgerust met een satelliet, dus 's avonds zit het gros van de kampeerders naar de televisie te gapen.

Morgen een uitstap, met gebruik van het openbaar vervoer, naar de binnenstad van Split.  Dat wordt weer een avontuur waar ik jullie morgen over vertel.
Greetz en tot later.

Dubrovnik : het Brugge van Kroatië

Besten Dubrovnik, daarmee bedoel ik natuurlijk de oude stad, is werkelijk wondermooi en daarmee ook toeristisch uitgebuit.  Het deed me onvermijdelijk aan Brugge denken : veel verrukkelijke bezienswaardigheden op een kleine oppervlakte.
Ik ben om 6u15 opgestaan om de bus naar Dubrovnik te nemen. Net als Brugge kent Dubrovnik een gigantisch parkeerprobleem.

Bus zat bij aankomst in Dubrovnik stampvol

Er werd mij aangeraden om vroeg in de oude stad te zijn want vanaf 10 u wordt het koppen lopen.  Om 8u30 stond ik dus, weliswaar in de regen, aan de inganspoort van de oude stad Dubrovnik.  Zoals je kan zien was ik niet alleen.  Dit valt echter reuze mee, zou ik later leren.

ingangspoort oude stad

     

Zicht op de wallen                  

   
Vanop de omwallen kan je de eilanden decoratief zien wezen

De muren zijn best hoog en op sommige plaatsen meer dan 5m dik.

Dat alles om de oude stad te beschermen en ...

... de handel te laten floreren.



















De rijkdom van Dubrovnik toont zich in de gebouwen en de aanwezigheid van adel en clerus.

La strada, de hoofdweg, die leidt van de ingangspoort naar het fort aan de haven.

De kerk van de Heilige Blsius de patroonheilige van de stad

















De haven en het fort, zoals ik het kon bewonderen vanop een plaatsje in een restaurant.

Nog een aantal sfeerbeelden om het plaatje compleet te maken.

Dag besten tot de volgende post.  Met dank aan diegenen die reageren.